De vraag "Waar heb je dit vandaan" die ik stelde aan een collega werd beantwoord met "Via Twitter". Dit was voor mij de reden om op 3 februari 2009 een Twitter account aan te maken.
In het begin zag ik het nut er niet van in. Wat is nu het nut van "SMS-berichten" naar "iedereen" te versturen? Daar zit toch niemand echt op te wachten? Maar goed, onder het motto eerst proberen dan beoordelen, toch maar doorgegaan. Meer dan duizend tweets verder en met inmiddels 3 Twitter accounts kan ik wel stellen dat er een vorm van verslaving is opgetreden. Ik voldoe inmiddels al aan een aantal verslavingkenmerken volgens "Het kleine Twitter handboek" van Tim Collins:
- Ik heb meer dan 1 Twitter account
- Als ik mijn computer aanzet, kijk ik eerst op Twiter alvorens ik mijn mails lees
- Ik heb wel eens achter het stuur getwitterd
- Ik beperk voor een bepaald Twitter account de tweets tot 124 tekens zodat ze altijd geReTweet kunnen worden.
- Ik heb geen maaltijd laten aanbranden of een bad laten overstromen omdat ik aan het twitteren
- Ik stel me in het dagelijksleven niet voor met mijn gebruikersnaam.
- Ik twitter dagelijks minder woorden dan ik er hardop zeg.
- Ik gebruik voor teksten op wenskaarten, belastingformulieren, mails en dergelijk meer dan 140 tekens.
- Ik twitter minder dan 10 keer per uur.
Twitter wordt mijn inziens pas leuk als je het ook vanaf je mobiele telefoon kunt gebruiken. Pas dan kun je te allen tijde actuele tweets versturen.
Maar Twitter heeft ook een aantal nadelen.... ondanks dat ik iemand van weinig woorden ben heb ik soms aan 140 karakters niet genoeg. Dus vandaar deze blog....
Dus: Ja, bloggen is voor mij een logisch vervolg op Twitter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten